Gaby Wullink
Afgelopen jaar deed ik een marktonderzoekje naar robotica-producten bij dementie dat ik graag wil delen. Hoewel ik een aantal aardige producten vond (roboticaproducten), was ik niet erg onder de indruk. Er is gewoon nog niet veel. Ik had meer verwacht, omdat de markt voor de zorg voor (demente) ouderen onder druk staat (het worden er steeds meer en het is steeds moeilijker om aan personeel te komen).
Bij het maken van een indeling van de robotproducten die ik had gevonden, stuitte ik op een wetenschappelijk artikel dat naar mijn idee heel goed weergeeft wat er in deze markt aan de hand is en gebeurd. Hieronder een kort stukje uit de conclusie:
In this article (https://link.springer.com/content/pdf/10.1007/s10676-020-09536-0.pdf) we stated that Joseph Engelberger’s mission of the multitasking household robot, launched 25 years ago, has had a vast impact on many R&D initiatives on care robots for older people all over the world. Still, there are very few robot applications on the consumer market that could assist and support in meeting the care needs of older persons. We have found very little evidence for the prospects of robots revolutionizing care provision in the coming decades or ofering signifcant, large-scale social or economic solutions for the care needs of older population. Considering the 25-year history of multitasking household robotics, we estimate that designers have faced serious problems with kinetic systems of robotics regarding the safety rules and regulations of health technologies (compared to industrial robotics). Therefore, designers turned to follow either efective (instrumental tasks) or afective (emotional bonding) design strategies. We argued that applications based on efective strategies may assist in very basic household chores (i.e. tasks related to IADL needs) but so far, besides robotic vacuum cleaners and medication dispensers there are hardly any afordable applications available on the market. Social robots that are products of afective design may entertain people and ofer cognitive activities but scientifc evidence of their usefulness for socializing, companionship or physical therapy, especially in the longterm, is still lacking (see scoping/systematic reviews Abdi et al. 2018; Pedersen et al. 2018; Shishehgar et al. 2018). The most essential aspects of care—attentiveness, empathy, encountering a person and responding to changing needs and situations (Sevenhuijsen 1998; Tronto 1993; Waerness 1984)—call for a human presence. Care of older people is 5 Cody-bath: https://www.cnet.com/news/meet-cody-the-robot-thatgives-sponge-baths/. 254 L. Van Aerschot, J. Parviainen 1 3 about responding to people’s needs, about taking care and helping with such things that the persons are not capable of doing anymore. When these needs have arisen due to frailty or disability, either physical or cognitive or both, ofering a device capable of false emotional reciprocity or an instrumental device is not a solution.
Uit gesprekken met mensen uit de zorg voor demente ouderen (o.a. Martha Flora huizen) trok ik de conclusie dat de kloof tussen Robotontwikkelaars en zorgverleners groot is. O.a. qua bediening van de robots is er weerstand bij het zorgpersoneel en qua wat zinvol is en impact heeft, lijkt de robotontwerper op een andere golflengte te zitten dan de zorgverlener.
Onderschrijf je mijn conclusie of ben je het er juist helemaal niet mee eens? Laat het me weten. Ik ben nieuwsgierig naar meningen en input over dit thema.
5 reacties
Met dit onderwerp ben ik niet bekend, maar het weerhoudt me niet een mening te delen. Ik herken wel dat de kloof tussen techneuten en “gebruikers” vaak groot is. In mijn wereld van technisch beheer en onderhoud in gebouwen merk ik eveneens weerstand bij kantoorpersoneel om de techniek te begrijpen en te bedienen.
Daarnaast is er nog een kloof tussen de bouwers en de onderhouders. De mooiste ambities op het gebied van duurzaamheid, energiezuinigheid en functionaliteit worden bedacht en uitgesproken. In de ontwerp- en bouwfase worden de ambities nog wel eens naar beneden bijgesteld, maar uiteindelijk wordt er een product gepresenteerd (opgeleverd) en overgedragen.
De verantwoordelijke “asset manager” of technisch beheerder is de 1e stap richting succesvolle implementatie. Begrijpt deze persoon wat de achterliggende intentie van het product is. En kan deze persoon ervoor zorgen dat de boodschap wordt overgedragen op de uiteindelijke gebruiker. Hier komt m.i. een 2e stap voor succes: een intermediair of primus interpares onder de gebruikers. Iemand die wel tijd en aandacht heeft om zich in de materie te verdiepen.
Het zorgpersoneel kun je scharen onder de 1e of 2e succesfactor.
Zij zullen de brug tussen de techneuten en de gebruikers kunnen verzorgen. Nut en noodzaak zijn de drijvende krachten om de weerstanden weg te nemen.
Kort antwoord: ja.
Naar mijn idee is voldoende bekend over hoe je een goed ontwerp maakt waarbij de gebruikers centraal staan. In dit geval zijn er trouwens twee belangrijke gebruikersgroepen: eindgebruikers (zoals bewoners van zorgcentra) en medewerkers/dienstverleners. Het moet niet te moeilijk zijn om beide groepen in het ontwerp te betrekken.
Naar mijn mening is de kloof tussen ontwerpers en gebruikers in dit geval vooral zo groot omdat het “technology push” is. Onderzoekscentra en vakgroepen op universiteiten willen graag scoren met maatschappelijk zinvolle inzet van robots. Dat lijkt heel goed, maar het verraderlijke is dat de vraag dus niet komt vanuit beide genoemde gebruikersgroepen. Het zijn de ontwerpers die in dit geval proberen de vraag te vinden of, nog erger, te creëren.
Excuus, vergeten in te loggen, vandaar een dubbele reactie, ik weet niet hoe ik deze kan verwijderen.
Naar mijn idee is voldoende bekend over hoe je een goed ontwerp maakt waarbij de gebruikers centraal staan. In dit geval zijn er trouwens twee belangrijke gebruikersgroepen: eindgebruikers (zoals bewoners van zorgcentra) en medewerkers/dienstverleners. Het moet niet te moeilijk zijn om beide groepen in het ontwerp te betrekken.
Naar mijn mening is de kloof tussen ontwerpers en gebruikers in dit geval vooral zo groot omdat het “technology push” is. Onderzoekscentra en vakgroepen op universiteiten willen graag scoren met maatschappelijk zinvolle inzet van robots. Dat lijkt heel goed, maar het verraderlijke is dat de vraag dus niet komt vanuit beide genoemde gebruikersgroepen. Het zijn de ontwerpers die in dit geval proberen de vraag te vinden of, nog erger, te creëren.
Hi Erik, Geeft niks. Sowieso leuk dat je reageert. En ik denk dat je gelijk hebt met de ‘technology push’. Ik ben er zelf tegenaan gelopen dat medewerkers uit verzorgingscentra juist heel graag met techneuten om de tafel willen om duidelijk te maken waar de pijnpunten in de dagelijkse verzorging liggen. En volgens mij zijn daar leuke oplossingen voor te bedenken. Zat me af te vragen of we daar als KIVI een rol in kunnen spelen. Wat vind jij van dat idee?